Ilich Ramírez Sánchez: 100 zamachów "Szakala"

W wywiadach, których bardzo chętnie udziela dziennikarzom, "Szakal" chełpi się, że jest odpowiedzialny za przeprowadzenie ponad 100 zamachów. Według terrorysty, miało w nich łącznie zginąć nawet 2 tys. osób. Trudno powiedzieć, czy to prawda, bowiem wokół życia "Carlosa" narosło tak wiele legend, że trudno odróżnić rzeczywistość od fikcji.

Zbrodniarz często uznawany jest za egocentryka i megalomana, który nieustannie kreuje swój mit perfekcyjnego zabójcy. Zdaniem znawców tematu, w czasach jego "zawodowej aktywności" działało wielu znacznie bardziej skutecznych killerów, a "Szakal" - za sprawą żądnych sensacji mediów - stał się swoistym "terrorystą-celebrytą". Mimo to nie ulega wątpliwości, że przed 40 laty bezwzględny zbrodniarz budził popłoch w Europie Zachodniej.

Ilich Ramírez Sánchez urodził się 12 października 1949 roku w miasteczku Michelena w Wenezueli, jako pierwszy syn Jose Altagracia Ramíreza Narasa, prawnika o skrajnie lewicowych poglądach, zafascynowanego postacią Włodzimierza Iljicza Lenina.

To na cześć przywódcy rewolucji październikowej pierworodny otrzymał imię Ilich. Również dwaj młodsi bracia przyszłego terrorysty odziedziczyli imiona po głównym ideologu komunizmu: w akcie urodzenia następnego syna widniało imię Lenin, a najmłodszego - Vladimir. Ojciec od wczesnych lat dbał o wychowanie najstarszego potomka w duchu "jedynej słusznej" ideologii i kiedy Ilich skończył 10 lat, zapisał go do dziecięcej przybudówki Komunistycznej Partii Wenezueli.

Rodzina często się przeprowadzała, mieszkała m.in. na Jamajce, w Meksyku i Kolumbii. W 1967 roku państwo Ramírezowie rozwiedli się, a nastoletni chłopcy razem z matką wyemigrowali do Londynu. Dzięki rekomendacji wenezuelskich komunistów, którą załatwił mu ojciec, Ilich rozpoczął wkrótce studia na Uniwersytecie Przyjaźni Narodów im. Patrice’a Lumumby w Moskwie. Absolwentami tej uczelni było wielu późniejszych polityków, którzy w krajach afrykańskich i arabskich oraz w Ameryce Łacińskiej wprowadzali w czyn idee socjalizmu.

Jednak Ilich nie zabawił na niej zbyt długo, w niejasnych okolicznościach został relegowany z uniwerku. Postanowił wyjechać ze Związku Radzieckiego, by wziąć czynny udział w rewolucji, która miała zmienić dotychczasowy porządek świata.

Były student w 1970 roku trafił na Bliski Wschód, gdzie nawiązał kontakt z Ludowym Frontem Wyzwolenia Palestyny (LFWP) - organizacją terrorystyczną, której celem było zniszczenie Izraela i "zachodnich imperialistów". Został wysłany do Jordanii na intensywne szkolenie wojskowe. To właśnie wtedy nabył umiejętności, które wykorzystał w późniejszej działalności.

W 1971 roku Ramírez wrócił do Anglii i podjął studia w prestiżowym London School of Economics. Pozornie zwykły student w rzeczywistości był uśpionym agentem LFWP, terrorystą do zadań specjalnych. Wkrótce dostał pierwszy rozkaz: porwać pewnego wpływowego biznesmena.

Oczywiście w tym wypadku chodziło o pieniądze z okupu, a nie o ideologię - Ludowy Front potrzebował środków finansowych, aby prowadzić działalność mającą przyczynić się do upadku "syjonistów". Ramírez zrekrutował kilkuosobową grupę arabskich radykałów, którzy mieli mu pomóc w wykonaniu zadania. Jednak misja przerosła ich możliwości - milioner dysponował liczną ekipą doskonale wyszkolonych ochroniarzy.

Niedługo później młody rewolucjonista dostał kolejne zlecenie: zabicie rezydującego w Londynie ambasadora Jordanii. I tym razem akcja spaliła na panewce, bowiem dyplomata... zginął w zamachu przeprowadzonym przez członków innej palestyńskiej organizacji terrorystycznej - Czarnego Września.

Po tym zabójstwie w stolicy Anglii rozpętało się prawdziwe piekło. Scotland Yard i brytyjskie służby specjalne przeprowadziły zakrojone na szeroką skalę śledztwo, mające na celu rozbicie arabskich ekstremistów działających na Wyspach. Przy okazji obławy na palestyńskich terrorystów, 22 grudnia 1971 roku, do aresztu trafił również Ilich. Na swoje szczęście miał niepodważalne alibi na czas zamachu, więc po kilku godzinach został zwolniony. Jednak sam fakt, że Ramírez znalazł się w grupie podejrzanych, spowodował, że na pewien czas musiał porzucić dotychczasową działalność wywrotową.

Tymczasem po latach, gdy na okładkach gazet co rusz drukowano wstrząsające doniesienia o krwawych jatkach, których Wenezuelczyk był sprawcą, zaczęto mu przypisywać udział w ataku terrorystycznym podczas Igrzysk Olimpijskich w Monachium w 1972 roku. Nie ma jednak żadnych dowodów na to, że płatny zabójca miał jakikolwiek związek z zamordowaniem izraelskich sportowców.

Pierwszy zamach Ramírez przeprowadził  30 grudnia 1973 roku. Jego celem był Joseph Sieff, prezes sieci handlowej Marks & Spencer i zarazem jeden z liderów brytyjskiego ruchu syjonistycznego. Późną nocą terrorysta włamał się do mieszkania biznesmena i zakradł się do łazienki. Swoją ofiarę zaskoczył w wannie. Strzelił tylko raz, kula z pistoletu kaliber 7,62 mm trafiła w twarz mężczyzny. Jednak 68-latek przeżył! Mimo niepowodzenia wierchuszka LFWP doceniła zaangażowanie Ilicha, bowiem osiągnięto zamierzony cel propagandowy. Palestyńscy ekstremiści wysłali syjonistom jednoznaczny sygnał: bójcie się, nikt z was nie jest bezpieczny!

Niedługo później Ramírez przeprowadził następny atak na wrogów Ludowego Frontu - wrzucił bombę do oddziału banku Hapaolim, w którym znaczne udziały mieli Żydzi. Na szczęście wybuch nikogo nie zabił, lecz i tym razem terroryści mogli mówić o sukcesie. Klienci zaczęli masowo rezygnować z usług tej instytucji, a obroty banku dramatycznie spadły.

Terror przynosił efekty, więc Sanchez postanowił pójść za ciosem i zaczął obmyślać serię kolejnych ataków przemocy. Tym razem jego ofiarami mieli się stać politycy, biznesmeni i dziennikarze sprzyjający syjonistom oraz redakcje gazet, które krytycznie wypowiadały się o LFWP. Ambitne plany wymagały zaangażowania dodatkowych ludzi. Ilich wpadł na dość osobliwy pomysł: do udziału w przygotowywanych zamachach namówił członków japońskiej Frakcji Czerwonej Armii. Nie wiedział, że azjatyckich komunistów ma na celowniku francuski kontrwywiad... Samoloty z terrorystami z Kraju Kwitnącej Wiśni lądowały w Paryżu, po czym kolejni potomkowie samurajów byli po cichu aresztowani.

Gdy informacje o zatrzymaniach przedostały się do mediów, wierchuszka Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny wpadła w panikę. Japończycy posiadali wiele dokładnych informacji na temat arabskiej siatki terrorystycznej w Europie. Obawiano się, że jest tylko kwestią czasu, by aresztowani zaczęli sypać. O brutalności agentów francuskiego wywiadu, którzy podczas przesłuchań uciekali się do najbardziej wymyślnych tortur, krążyły legendy. Ekstremiści nie mieli czasu do stracenia, musieli działać.

5 października 1974 roku bojownicy LFWP wdarli się do francuskiej ambasady w Hadze. Wzięli 11 zakładników, w tym ambasadora Jacques'a Senarda. Ogłosili, iż uwolnią przetrzymywanych, jeśli ich japońscy kompani zostaną wypuszczeni. Władze w Paryżu przez niemal 2 doby odwlekały decyzję. Wówczas do akcji wkroczył Ilich, który 7 października wrzucił granat do zatłoczonej kawiarni w centrum stolicy. Pokaz siły zrobił swoje. Po tej masakrze Francuzi wypuścili niedoszłych zamachowców.

Choć francuski kontrwywiad nie wiedział o jego udziale w dotychczasowych zamachach, Ramírez na wszelki wypadek wyjechał za granicę. Na pewien czas zadekował się w Jemenie, a później udał się do Londynu. Kiedy sytuacja we Francji się uspokoiła, postanowił wrócić do Paryża. Niedługo później przystąpił do wykonania kolejnej misji. Dołączył do grupy palestyńskich zamachowców, która miała za zadanie ostrzelać z wyrzutni rakietowych podparyskie lotnisko Orly. Plan udało się wypełnić jedynie połowicznie, bowiem pociski chybiły celu. Zamiast trafić w samolot należący do izraelskich linii lotniczych, rakiety zniszczyły maszynę jugosłowiańską...

Rok 1975 okazał się dla Ramíreza przełomowy. Na początku czerwca w Paragwaju amerykańscy agenci dopadli kilku członków argentyńskich i chilijskich bojówek terrorystycznych. Zatrzymani podczas przesłuchania wyjawili numer telefonu do francuskiego przedstawiciela LFWP, który miał odpowiadać za zamachy. Zarzekali się jednak, iż nie znają jego tożsamości. To uchroniło zabójcę przed aresztowaniem. Ale parę dni później już nie miał tyle szczęścia. Został zdradzony.

27 czerwca 1975 roku do Paryża miał przylecieć Michel Moukharbal, odpowiedzialny za koordynowanie działalności Ludowego Frontu w Europie. Jednak w Libanie terrorysta został aresztowany przez tamtejsze służby specjalne i przekazany Francuzom. Zgodził się na współpracę - doprowadził policjantów do mieszkania, w którym ukrywał się Ilich i kilku jego kompanów. Niestety, funkcjonariusze nie docenili ekstremisty i pokpili sprawę. Wywiązała się strzelanina, podczas której Ramírez zastrzelił konfidenta oraz dwóch francuskich stróżów prawa. Zanim nadjechały posiłki, udało mu się uciec.

To właśnie wtedy terrorysta zmienił tożsamość - stał się "Carlosem". Korzystając z fałszywych dokumentów, przedostał się do Anglii i zaszył w Londynie. W tym samym czasie nad Sekwaną wielu członków jego grupy zostało aresztowanych. Śledztwo Interpolu przeciw LFWP zataczało coraz szersze kręgi, niedługo później policjanci dokonali serii zatrzymań arabskich bojowników także na Wyspach Brytyjskich.

Ramírez musiał czym prędzej uciekać. Niemal w ostatniej chwili wymknął się depczącemu mu po piętach pościgowi. Chwilowo był spalony w Europie Zachodniej, dlatego postanowił zamelinować się na Bliskim Wschodzie. Tam przeczekał najbardziej gorący okres i gdy po kilku miesiącach sytuacja nieco się uspokoiła, wrócił do Europy. Miał wtedy do wypełnienia kolejne zadanie, które Ludowemu Frontowi zlecił Saddam Husajn.

Ówczesny wiceprezydent Iraku dążył do podniesienia cen ropy naftowej na świecie - dzięki temu jego kraj miał zdobyć pieniądze na dozbrojenie armii. Wpadł na karkołomny pomysł: aby zdestabilizować rynek paliw, zapłacił palestyńskim terrorystom za porwanie ministrów Organizacji Krajów Eksportujących Ropę Naftową (OPEC). Miało to nastąpić podczas spotkania polityków w wiedeńskiej siedzibie tej grupy. Husajn zażądał, żeby to "Carlos" dowodził akcją. W tym czasie Ramírez był już postacią legendarną, z jego "usług" chcieli korzystać niemal wszyscy dyktatorzy na Półwyspie Arabskim.

Terrorysta skompletował sześcioosobową grupę zamachowców i w połowie grudnia 1975 roku przybył do stolicy Austrii. Bojownicy starannie przygotowali się do akcji: dokładnie rozpoznali teren i opracowali kilka dróg ewentualnej ucieczki. Byli przekonani, że wykonanie misji nie nastręczy trudności. W latach 70. ochrona polityków pozostawiała wiele do życzenia. Budynku, w którym miały toczyć się obrady, pilnowało ledwie kilku policjantów.

20 grudnia terroryści odebrali broń z... irackiej ambasady. Następnego dnia "Carlos" i jego kompani przystąpili do szturmu. Bez kłopotu dostali się do środka, w ciągu kilku chwil obezwładnili mundurowych i wzięli ponad 60 zakładników. Podczas ataku zginęły trzy osoby: austriacki policjant oraz członkowie irackiej i libańskiej delegacji. Ekstremiści od razu przystąpili do realizacji kolejnego punktu planu. Zażądali samolotu z odpowiednim zapasem paliwa, aby móc odlecieć do jednego z krajów afrykańskich. Nie mieli zamiaru negocjować; ostrzegli, iż jeśli ich warunki nie zostaną spełnione, to co 15 minut będą zabijać jedną osobę.

Komandosi, którzy błyskawicznie przybyli na miejsce, stwierdzili, że sytuacja jest beznadziejna. Zamachowcy perfekcyjnie przygotowali się na odparcie potencjalnego ataku służb specjalnych. Austriackie władze nie miały wyjścia i zgodziły się na żądania bojówkarzy. Napastników oraz kilkudziesięciu więźniów przewieziono na lotnisko. Tam wsiedli do samolotu i odlecieli do Algieru. Dopiero wtedy rozpoczął się kolejny etap negocjacji. Ramírez zgodził się wypuścić zakładników pod warunkiem, że kraje Zachodu zapłacą okup. Do dziś nie ujawniono, jaką sumę przekazano terrorystom, wedle różnych źródeł było to od 20 do 50 mln dolarów.

Pieniądze zostały dostarczone, lecz "Carlos" postawił kolejny warunek: uwolni więźniów dopiero wtedy, gdy cała grupa znajdzie się w Libii. I tym razem musiano przystać na jego żądania. Muammar Kaddafi zgodził się pośredniczyć w negocjacjach - przysłał po porywaczy i zakładników samolot. Za sterami siedział jego osobisty pilot Neville Atkinson, który wcześniej przez kilkanaście lat służył w brytyjskiej marynarce wojennej. Po wylądowaniu w Trypolisie zakładnicy zostali uwolnieni.

Po tej akcji o "Carlosie" mówił już cały świat. Jego pozycja na "rynku" terrorystów do wynajęcia osiągnęła apogeum. Natomiast Saddam Husajn także ugrał to, co zaplanował - ceny ropy naftowej poszły ostro w górę.

"Carlos" stał się najbardziej poszukiwanym ekstremistą, chciały go dorwać wszystkie agencje wywiadowcze Zachodu. Terrorysta po raz kolejny zastosował sprawdzoną taktykę i na jakiś czas zniknął z pola widzenia. Ukrywał się tam, gdzie nie mogli go dosięgnąć szpiedzy "imperialistów": w Algierii i Iraku. Jednak po pół roku bezczynności znów dał o sobie znać.

Tym razem, przy udziale członków LFWP oraz zachodnioniemieckiej organizacji terrorystycznej o nazwie Komórka Rewolucyjna, zaplanował porwanie samolotu linii Air France. 27 czerwca 1976 roku maszyna, która wystartowała z Tel Awiwu, miała międzylądowanie w Atenach. Po zatankowaniu paliwa Airbus A300 wyruszył w drogę do Paryża. Jednak 8 minut później samolot został przejęty przez terrorystów dowodzonych przez "Carlosa". Na pokładzie znajdowało się 12 członków załogi i 248 pasażerów, przede wszystkim obywateli Izraela.

Porywacze zmusili kapitana do lądowania w libijskiej Bengazi. Po napełnieniu baku porywacze zezwolili na opuszczenie samolotu ciężarnej dziewczynie oraz kobiecie, która leciała na pogrzeb matki. Następnego dnia maszyna wzbiła się w powietrze i wieczorem wylądowała w miejscowości Entebbe w Ugandzie.

Dopiero wtedy porywacze poinformowali o swoich żądaniach: uwolnią zakładników, jeśli z więzień zostanie wypuszczonych kilkudziesięciu palestyńskich bojowników (większość z nich przetrzymywano w Izraelu). Rząd w Jerozolimie zgodził się na spełnienie warunków, lecz jednocześnie służbom specjalnym wydano rozkaz odbicia porwanych pasażerów. Dowódcą oddziału, który przeprowadził operację "Piorun", był pułkownik Jonatan "Joni" Netanjahu, brat późniejszego prezydenta Izraela - Beniamina.

Żydowscy komandosi dwoma samolotami niepostrzeżenie dotarli na ugandyjskie lotnisko i w nocy z 3 na 4 lipca 1976 roku zaatakowali terrorystów. Akcja zakończyła się sukcesem, choć podczas ataku zginął "Joni" oraz dwóch zakładników (dwie kolejne osoby zmarły później w wyniku odniesionych ran). Podczas ataku zastrzelonych zostało również sześciu terrorystów, wśród nich byli m.in. szefowie Komórek Rewolucyjnych - Wilfried Böse i Brigitte Kuhlmann.

Niestety, okazało się, że "Carlos" i dwóch innych porywaczy miało nieprawdopodobne szczęście. Dosłownie na kilka godzin przed szturmem wymknęli się z lotniska.

Po raz kolejny Ramírez stał się celem nr 1 dla agencji wywiadowczych Zachodu. Za jego głowę - nieoficjalnie - wyznaczono zawrotną sumę.

Tymczasem Ilich przez blisko 2 lata umykał pościgowi, co chwilę zmieniając miejsce pobytu. Dopiero w 1977 roku na stałe zamieszkał w Bagdadzie. Nie zamierzał jednak rezygnować z dochodowej działalności, przyjął zlecenia na dokonanie zamachu na prezydenta Egiptu Anwara Sadata (ujawnione dokumenty dowodzą, że "zamówienie" złożył ówczesny szef KGB Jurij Andropow) oraz króla Maroka Hassana II. Ostatecznie jednak nie wywiązał się z tych zadań.

Kiedy z czasem polowanie na Ramíreza przestało być priorytetem "imperialistów", zabójca zaczął podróżować po krajach tzw. bloku wschodniego, korzystając ze sławy i pieniędzy. Posługiwał się wystawionymi przez kraje arabskie paszportami dyplomatycznymi, które były respektowane przez władze państw znajdujących się w orbicie wpływów Związku Radzieckiego. W tym okresie często odwiedzał Bułgarię, Czechosłowację, Jugosławię, Węgry, a także... Polskę.

Akta Służby Bezpieczeństwa dowodzą, że w latach 1980-1981 "Carlos" dwukrotnie przebywał nad Wisłą. Posługiwał się wtedy paszportami na fałszywe nazwisko (oficjalnie był obywatelem Jemenu oraz Libanu). Co ciekawe, polska bezpieka miała dowiedzieć się o jego pobycie dopiero w 1983 roku, o czym informowano ówczesnego szefa MSW gen. Czesława Kiszczaka. Tyle wersja oficjalna, bowiem po latach jeden z oficerów SB przyznał, że osobiście odbierał Ramíreza z lotniska i towarzyszył mu w drodze do lubianego przez niego hotelu Victoria.

Jak się okazało, Ilich odwiedzał Polskę już wcześniej, a mianowicie pod koniec lat 60. Również w następnej dekadzie gościł nad Wisłą. Niedawno odkryte dokumenty wskazują, że spotykał się wówczas z Kubańczykami oraz arabskimi studentami szkoły lotniczej w Radomiu.

Legenda nieuchwytnego Ramíreza została ugruntowana dzięki bestsellerowej powieści - w 1980 roku na rynku wydawniczym pojawiła się książka Roberta Ludluma "Tożsamość Bourne’a", w której autor opisał jego postać. Nadał mu pseudonim "Szakal". Światowe media błyskawicznie podchwyciły tę ksywkę i odtąd dziennikarze nazywają go tym mianem.

W 1981 roku "Carlos" koordynował kolejną akcję terrorystyczną, tym razem zleconą przez przywódcę Rumunii Nicolae Ceauşescu. Sam nie brał w niej udziału, lecz z Bułgarii wydawał rozkazy grupie ekstremistów, która przeprowadziła atak na monachijską siedzibę Radia Wolna Europa. 21 lutego jego podwładni przeskoczyli mur okalający rozgłośnię i niezauważeni przez wartowników podłożyli pod ścianą budynku 20-kilogramowy ładunek wybuchowy. Oddalili się na bezpieczną odległość i zdalnie zdetonowali bombę. O 21.49 okolicą wstrząsnął potężny wybuch. Na szczęście nikt nie zginął, lecz rannych zostało czterech pracowników redakcji. Straty materialne oszacowano na 2 mln dolarów.

W tym samym roku "Szakal" przeprowadził się do Syrii i zamieszkał w Damaszku. Cieszył się przychylnością ówczesnego przywódcy tego państwa, Hafiza al-Asada. Terrorysta wielokrotnie "odwdzięczał się" za udzielone schronienie. Na zlecenie dyktatora zabił kilkanaście osób, m.in. we Francji i w Niemczech (wszystkie ofiary zaliczały się do politycznych przeciwników syryjskiego satrapy). Jakim cudem jednemu z najbardziej poszukiwanych terrorystów udawało się przekraczać granice Zachodu? Otóż posługiwał się sfałszowanymi dokumentami, a dzięki doskonałej charakteryzacji żaden z funkcjonariuszy służb granicznych nie zorientował się, że ma do czynienia ze ściganym przestępcą.

W 1982 roku Ilich koordynował kolejną akcję, którą zlecił mu Asad. "Carlos" na odległość kierował grupą mającą przeprowadzić zamach na wydawaną w Paryżu gazetę "Al-Watan al Arabi". Jednak jego podwładni nie zachowali należytej ostrożności. Wpadli przez totalną głupotę - zaparkowali w niedozwolonym miejscu. Wykroczenie zauważył przypadkowy policjant, który podszedł do samochodu ekstremistów i poprosił kierowcę o dokumenty. Terrorysta spanikował, wyciągnął zza pazuchy pistolet i próbował strzelić do funkcjonariusza. Z nerwów zapomniał odbezpieczyć broń; w okamgnieniu został obezwładniony, podobnie jak towarzysząca mu kobieta. Była nią... kochanka "Carlosa" - Magdalena Kopp.

Kopp urodziła się w Bawarii w 1948 roku. W wieku 19 lat wyjechała do Frankfurtu, uczyła się w szkole fotograficznej. Nastolatkę zafascynowały ruchy lewackie, należała do założycieli Komórek Rewolucyjnych. Po operacji "Piorun" grupa została rozbita, a policjanci poznali tożsamość niemal wszystkich jej członków. Kopp udało się wymknąć z RFN, wyjechała do Anglii. Zamieszkała w Londynie, gdzie otworzyła pracownię fotograficzną. Była to jednak tylko przykrywka, w rzeczywistości w zakładzie preparowano fałszywe dokumenty dla bojowników. To właśnie tam Niemka poznała "Szakala", który przyjechał odebrać lewe papiery. Zostali kochankami.

Po jej aresztowaniu w 1982 roku "Carlos" napisał list do francuskiego wymiaru sprawiedliwości, w którym domagał się wypuszczenia zatrzymanych. Groził, że niespełnienie jego żądań spowoduje serię zamachów. Władze nie ugięły się i Kopp stanęła przed sądem. 24 maja 1982 roku została skazana na 4 lata więzienia.

Ramírez dotrzymał słowa: 16 kwietnia 1983 roku z jego polecenia zastrzelono urzędnika francuskiej ambasady w Bejrucie. Parę miesięcy później zlecił podłożenie ładunków wybuchowych pod Francuski Ośrodek Kulturalny w Berlinie. Z kolei w sylwestra 1983 roku w pociągu TGV relacji Marsylia - Lyon wybuchła bomba, która zabiła dwie osoby. Jednak kolejne akty terroru nie doprowadziły do uwolnienia kochanki.

Kopp wyszła na wolność dopiero 4 maja 1985 roku (wyrok skrócono za dobre sprawowanie). Natychmiast została wydalona do Niemiec, gdzie od razu trafiła za kraty. Po paru dniach opuściła więzienie, bowiem prokurator nie znalazł podstaw do postawienia jej zarzutów. Po kilku tygodniach wyleciała do Damaszku i w końcu spotkała się z ukochanym. Jeszcze tego samego roku para wzięła ślub, uroczystość odbyła się w Budapeszcie. 17 sierpnia 1986 roku na świat przyszła ich córka Elba Rosa.

Małżonkowie mieszkali w Syrii do 1990 roku. Kiedy w przededniu wojny w Zatoce Perskiej reżim Asada przystąpił do koalicji ze Stanami Zjednoczonymi, para terrorystów została zmuszona do opuszczenia kraju. Ramírezowie odlecieli do Libii - liczyli, że dostaną tam azyl. Czekała ich niemiła niespodzianka, bowiem Kaddafi odmówił ekstremistom schronienia. Wtedy postanowili się rozdzielić: Kopp z córką poleciała do Wenezueli, a "Carlos" udał się do Sudanu. Liczył, że będzie tam bezpieczny. Mylił się.

Francuski wywiad szybko ustalił, że "Szakal" zadekował się w Afryce w Sudanie. Na najwyższych szczeblach władzy obu krajów zaczęły się toczyć rozmowy na temat warunków wydania terrorysty. Tymczasem nieświadomy niczego zabójca korzystał z uroków życia. W islamskim kraju szokował muzułmanów libacjami alkoholowymi, w Chartumie co rusz wybuchały awantury z jego udziałem. Obecność Ramíreza coraz bardziej drażniła gospodarzy. Kiedy Francuzi zaproponowali, że przekażą Sudanowi sprzęt medyczny o wartości 10 mln dolarów, oferta została przyjęta.

Sudańskie służby wykorzystały sprzyjające okoliczności, bowiem Ilich miał kłopoty ze zdrowiem. Latem 1994 roku trafił do kliniki. Przeprowadzono operację, po której "Carlos" jeszcze 2 dni spędził w szpitalu. Wtedy przyszli do niego agenci sudańskiego wywiadu. Poinformowali Ramíreza, że Mossad przygotowuje na niego zamach i musi czym prędzej zmienić miejsce pobytu. Terrorysta natychmiast zgodził się na przeniesienie do willi na obrzeżach stolicy - obiecano, że otrzyma obstawę, która będzie go chronić przed ewentualną napaścią Izraelczyków.

Jeszcze tego samego dnia wieczorem, kiedy "Szakal" położył się spać, ochroniarze weszli do jego sypialni, skuli terrorystę kajdankami, po czym przekazali oficerom francuskiego wywiadu. 14 sierpnia 1994 roku Ramíreza przetransportowano do Paryża. Został oskarżony o potrójne morderstwo, którego dopuścił się w Paryżu w czerwcu 1975 roku. Proces trwał 3 lata.

Wyrok ogłoszono 24 grudnia 1997 roku - sędzia skazał go na dożywocie bez możliwości warunkowego zwolnienia. Jednak to był dopiero początek.

"Carlos" jeszcze kilkakrotnie stawał przed obliczem francuskiego wymiaru sprawiedliwości. Odpowiadał m.in. za dokonanie zamachów bombowych w latach 1982-1983, w których zginęło ponad 100 osób. Zarzekał się, że nie miał nic wspólnego z tymi masakrami, lecz w maju 2007 roku znowu usłyszał wyrok dożywotniego więzienia (w grudniu 2011 roku sąd apelacyjny podtrzymał decyzję). Ostatni proces przeciwko Ramírezowi rozpoczął się w październiku 2014 roku. Werdykt jeszcze nie zapadł.

W 2001 roku "Szakal" przeszedł na islam. Niedługo później francuską opinią publiczną wstrząsnęła informacja, iż adwokatka "Carlosa", Isabelle Coutant-Peyre, postanowiła dla niego rozwieść się z mężem. Para wzięła ślub w 2002 roku.

Pierwsza żona terrorysty zmarła 15 czerwca 2015 roku. Do końca swych dni żałowała związku z Ramírezem. Twierdziła, że zniszczył jej życie.

Miłosz A. Gerlich

Źródła:

E. Januła., M. Kasińska, "Carlos czy Szakal?",

http://www.geopolityka.org/analizy/eugeniusz-janula-malgorzata-kasinska-carlos-czy-szakal

M. Majewski, "Polskie ślady Carlosa Ramireza",

http://rebelya.pl/post/22/polskie-slady-carlosa-ramíreza

***Zobacz materiały o podobnej tematyce***