W komiksie nie ma tabu
Można rozpaczać, że nie wybrało się jamnika zamiast dziecka, obrażać przedstawicieli innych narodowości czy pokazać świat pozbawiony dobra. Twórcy komiksów chętnie łamią każde tabu i mają w głębokim poważaniu polityczną poprawność.
Oczywiście nie każdy twórca komiksowy burzy w swoich fabułach ustalony porządek społeczny. Łatwiej jednak scenarzystom komiksów, podobnie jak filmowcom czy pisarzom popularnym, przekraczać granice wyznaczone przez dobre wychowanie, moralność, religię, a nawet dobry smak. Sięgają przecież po gatunki, w których można sobie pozwolić na wiele: komedię, horror czy fantastykę.
Grzeszne dzieciaki
Dzieci są słodkie, kochane i niewinne? Akurat! Ludzie obdarzeni potomstwem wiedzą najlepiej, jakiego wstydu może narobić człowiekowi narwany kilkulatek. Rodzice pięcioletniego Calvina z serii komiksowej Billa Wattersona poważnie zastanawiają się, czy nie lepiej było kupić sobie jamnika zamiast decydować się na dziecko. Sam Watterson wyznał kiedyś z rozbrajającą szczerością: - Nie chciałbym mieć takiego dziecka, jakim jest Calvin, ale wymyślanie jego przygód pomaga mi zrozumieć współczesny świat.
Calvin ma szaloną wyobraźnię, która każe mu bronić się pałką bejsbolową przed ukrytymi pod łóżkiem potworami (czy to jego wina, że prowadzi to do demolki sypialni?), tłuc podręcznikiem koleżankę podobną do kosmity czy walczyć w całym mieszkaniu z glutowatą owsianką.
8-letni Titeuf z komiksów Zepa z kolei zafascynowany jest seksem, a jego równolatek Kid Paddle wymyślony przez belgijskiego rysownika Midama uwielbia komputerowe masakry i boi się jelonka Bambi. Nie, dzieci nie są słodkie. To potwory wykańczające psychicznie i fizycznie swoich rodziców - dowodzą twórcy humorystycznych serii o dzieciakach.
Polacy to świnie
Tylko jeden komiks narobił w Polsce tyle zamieszania, co oprotestowane wystawy z przywaloną meteorytem postacią Jana Pawła II czy zawieszonym na krzyżu penisem. Chodzi oczywiście o "Myszy" Arta Spiegelmana, obrazkową epopeję wojenną żydowskiej rodziny szukającej schronienia przed holokaustem. Nie byłoby w tej opowieści niczego bulwersującego, gdyby nie forma wybrana przez twórcę: bohaterowie reprezentujący poszczególne narodowości otrzymali zwierzęce maski.
Żydzi występują u Spiegelmana jako tytułowe myszy, Niemcy jako koty, natomiast Polakom, którzy w komiksie często odmawiają uciekinierom pomocy, a nawet wydają zbiegów faszystom, autor przyprawił świńskie ryje. Sprawa oparła się o prokuraturę, nie zabrakło także manifestacji osób protestujących przeciwko antypolskiej, ich zdaniem, wymowie "Myszy". Warszawska prokuratura ostatecznie sprawę umorzyła, wyjaśniając, że "przedstawienie Polaków jako świń poczytane być może jedynie jako wyraz artystycznej wizji autora".
Demoniczni kapłani
Co ciekawe, gwałtownych ataków uniknęły komiksy zdecydowanie bardziej obrazoburcze niż Spiegelmanowe "Myszy". Fabuły Gartha Ennisa uderzają bowiem nie w określoną grupę społeczną, jak choćby naród, ale w sam porządek wszechrzeczy. Pielgrzym, tytułowy bohater opowieści zilustrowanej przez Carlosa Ezquerrę, posługuje się bez przerwy fragmentami Biblii, ale w finale okazuje się osobą opętaną okrucieństwem, przy którym starotestamentowy Jahwe jawi się jako subtelny korektor ludzkich postępków.
Kaznodzieja z popularnej serii z rysunkami Steve'a Dillona, choć nosi koloratkę, jest cudzołożnikiem i mordercą, a Boga szuka po to, by się na nim zemścić. Sam Bóg zaś wydaje się jedną z najbardziej perwersyjnych postaci popkultury.
Na usługach szatana znajduje się inny komiksowy kapłan - tytułowy Priest z mangi autorstwa Min-Woo Hyung. Trzeba jednak przyznać, że ów ksiądz, opętany żądzą zemsty, walczy przede wszystkim z demonami i potwornymi zombi. Niejednoznaczne są także postaci ze znakomitej serii Franka Millera "Sin City". Choć żyją w świecie, w którym obok zła istnieje tylko mniejsze lub większe zło, a o Bogu wszyscy dawno zapomnieli, pamiętają jednak o prostym kodeksie opartym na równowadze: oko za oko, strzał za strzał.
Magdalena Walusiak
