Szlachcic na plaży

Jeszcze 80 lat temu Jeu de Paume było dyscypliną olimpijską (między 1900 a 1924 rokiem). Chociaż powoli następował schyłek jej popularności.

Zabawa Franków

Pierwsze wzmianki o tej grze pochodzą z XI-wiecznej Francji. Początkowo piłkę odbijano jedynie od ściany. Z czasem pojawiła się wersja gry dla dwóch osób. W tym przypadku piłka wędruje w powietrzu między graczami, od dłoni do dłoni. Sztuka polega na tym, żeby uderzyć ją w taki sposób, by nasz rywal miał problem z odbiciem. Przez całe wieki Jeu de Paume było ulubioną rozrywką francuskiej szlachty.

Jak wynika z relacji Anglika Roberta Dalingtona, który w 1596 roku przybył nad Sekwanę, w XVI wieku w samym tylko Paryżu działało 250 sal do Jeu de Paume. W tym czasie możni grali jeszcze pod dachem. Na wolnym powietrzu odbijał tylko lud.

Pradziadowie

Jeu de Paume to protoplasta tenisa. Tyle tylko, że w tym przypadku gra się wewnętrzną częścią dłoni (jeu de paume to po francusku "gra dłonią"), a nie rakietą. Z czasem Hiszpanie opracowali swoją odmianę Jeu de Paume, którą nazywali Blaid a chister.

Różnica pomiędzy obiema dyscyplinami była jedna, ale bardzo zasadnicza: w Madrycie czy Walencji do odbijania piłki o ścianę używano owalnej rakiety oplecionej jak koszyk (tzw. chistera). Stopniowo wypierała francuską wersję tego sportu. Od tego już tylko krok do tenisa, który wyparł z orbity naszych zainteresowań całą rzeszę swoich starszych braci.

mc

Reguły gry w Jeu de paume są podobne do tych obowiązujących w tenisie:
1. Na początek oznaczamy boisko. Nie może być ono za duże, bo wtedy gra nie będzie płynna. Trzeba też wziąć pod uwagę walory lotne piłki (nie możemy stać zbyt daleko od siebie).
2. W Jeu de Paume chodzi o to, by odbić piłkę lecącą na naszą stronę boiska. Punkt zdobywa osoba, która uderzy piłkę tak, że przeciwnik nie zdoła jej odbić i ta spadnie na jego pole.
3. Aby grać w Jeu de Paume niepotrzebna jest siatka. Wielkość piłki jest dowolna, wszystko zależy od ustaleń między przeciwnikami.